İşte ben, buradayım! Kaybolmuşluğun tam ortasında. Çevremde koskoca bir karanlık var. Renkli bir şey görmeyeli yıllar oldu. Nereye baksam soluk, cansız, duygusuz...
O kadar alıştım ki yalnızlığa, biriyle karşılaşırsam ne yapacağımı bilmiyorum. Ellerimi koyacak yer bulamam mesela. Gülünç bir şekilde cebelleşir parmaklarım. Gözlerinin içine bakamam; renkli irislerin derinliklerinde nefessiz kalırım. Bir daha aşık olamam; bir vazgeçişi daha kaldırmaz yüreğim...
İşte ben, buradayım! Zamansızlığın tam ortasında. Çevremde koskoca bir kara delik var. Güven veren tik takları duymayalı yıllar oldu. Nereye baksam dün, bugün, yarın...
O kadar alıştım ki anlamsızlığa, her şey birden netleşirse ne yaparım bilmiyorum. İlk ne zaman sevdiğimi bile anımsamıyorum. Her kimse unuttum dudaklarının tadını. Hatırasız kaldım; bir zamanlar var olduğumdan bile emin değilim. Bilen varsa söylesin! Ben kimim...
İşte ben, buradayım! Soyut bir düşünceden yaratılmışım. Kimsenin canını acıtmayacak yok oluşum. Birkaç saniyelik varlığımla, bin yıllık bir yükün altında kaldım. Lütfen beni kurtarmaya çalışmayın, ben var olmamaya da alışırım...
Yorumlar
Yorum Gönder