Deli bir rüzgara kapıldı hisler;
Acı, sarp kayalıklara çarptı kendini,
Şehvet, büyük günahlar işledi,
Öfke, karşısına çıkan herşeyi ezdi,
Ve aşk, tutkulu bir güzeli sevdi...
Hüzün, yağmura karışıp kendini temizledi,
Zafer, gülücüklerin ardına gizlendi,
Korku, umudu yok etmeyi seçti,
Umut zaten düşlerde intihar etmişti .
Ve sonra hepsi silindi...
Hiçlik kaldı bir tek,
O da kendine bile yetemedi...İbrahim Aras
Umudumu öldürmüşsün yazarim.
YanıtlaSil:) Cidden hissettim okurken. Hiçliği doğru aldın götürdün. Keşke hiçlikten dogma yolunu da serseydin önümüze .
Oradan doğan zaten yaşamış sayılmaz. Ben karşıtlıkları seviyorum :))
SilHiçlikten dohan neden yasamasn ki? Hiçliğin ne demek olduğunu bilirken ustelik
Silhiçliği göre varlığı umursamaz da ondan
Sil