Ya Papatyalar Korkarsa?

Hiç düşünmeden sevgimizi sorduk papatyaya. Seviyor mu? Sevmiyor mu? Papatya seviyor muydu ondan yapraklarını tek tek ayırırken korku ile avucumuzda beklemeyi? Sonuç ne çıkarsa çıksın geriye kalan bir çöp parçasından ibaretken.

 İlk olarak gözümüze çarpması yeterlidir bir papatyanın toprağından ayrılıp elimize geçmesi için...Olmayan sevgilimizin, sevgisini sorgular aldığımız cevabı dert ediniriz kendimize.

 Kolay değildir koparılacağını bilerek büyümek ardından koparılmayı beklemek. Hiç bilemediğin bir kaynaktan gelen suyu damarlarına çekmeyi özlemek ve esen rüzgarın yapraklarını kıpırdatışından vazgeçmek. Bir de papatyalara sormak lazım işte o topraktan ayrılmayı ne kadar göze almıştı? Sırada ben miyim diye düşünüp veda etmiştir belki köklerine ve özensizce koparılmıştır iki sorunun gerçek olmayan cevabına. 

 Tedirginlikle yaşar, tedirginlikle nefes alırız. Ya hep sonrası der o anı yaşamayız. Hepimiz sırada ki ben miyim diye bekleyen korkan bir papatyayız.