Susuz Kalmış Ahşap Masa

11 ayın sultanı, rahmet ve mağfiret ayı Ramazan'ı geride bıraktık. Peki, tam olarak ne kazandık? Yoksulların, evsizlerin, geceleri yatacak yeri olmadığı için bulduğu karton parçasıyla üst geçitlerin altında guruldayan karınlarıyla uyuyanların halini anlayabildik mi? Tabi ki hayır... Çünkü masalarımızın tutması gereken orucu biz tuttuk!

Aç gözlü ve gösterişe meraklı masalar; istediğini tüketip istemediğini burun kıvırarak ziyan ederken biz seyrettik. Hatta çoğu zaman yardım ettik!

Sahurlarda, yapıldığı ağacın sadece su ve birkaç mineralle yetiştiğini unutan ahşap masalara; çeşit çeşit kahvaltılıklar, özenle ve damak zevkine göre hazırlanmış yemekler, gün boyu kuruyacak dudaklarına bayram ettirecek içecekler servis ederek hizmet verdik. Gönüllerini hoş tutup, ziynetlerini eksik etmedik.

İftarlarda masamızı, misafirine hoş görünmesi için büyük bir gayretle süsledik. En lezzetli yemeklerden fazla fazla yaptık. Zengin görünsün diye masamız, ahşabı görünmeyecek şekilde donattık. Masamızın özünden uzaklaşmasına hiç mi hiç karışmadık...   

Dünya üzerinde milyonlarca insanın temiz su bulmakta bile zorlandığını hiç düşünmedik. Bir kez olsun taze ekmek yememiş olanların varlığından bihaber pide fırınlarının önünde uzun kuyruklar oluşturduk hatta bazen öne geçebilmek için kavga ettik. Gün içinde acıkmamak için boğazımıza kadar yemek dizdik. Kısacası masalarımızın emirlerine boyun eğdik!

Onları aç ve susuz bırakmak yerine bir istediklerini kırk ederek nefislerini körleştirdik. Kuru bir parça ekmeğe şükür edilen masalarımızı, bolluğa nankörlük edilen sofralara çevirdik. Susuz kalmış ahşap bir masanın halini ise hiç bilemedik...


                                                                                                                      İbrahim Aras